بگو چه می‌شود این جمعه تو اگر باشی
دوباره مرهم این زخم مستمر باشی
جهان و فاجعه همزادهای مادری اند
خدا کند که خودت بهترین خبر باشی
دوباره لات و هبل قد کشیده روی زمین
نمی‌شود برسی و خودت تبر باشی
حساب سود و زیان نه، نمی‌شود روزی
فقط به امر خدا مرز خیر و شر باشی؟
«کدام دست برای تو آب می ریزد»
که هی گناه کنیم و تو در سفر باشی
خدا کند نرسد لحظه های زهری که
تو از نگاه خدا هم غریب تر باشی
حذف به قرینه‌ی دلتنگی
در صدا کردن ِ نام ِ تو یک «کجایی؟!» پنهان است یک «کاش می‌بودی» یک «کاش باشی» یک «کاش نمی‌رفتی» من نام ِ تو را حذف به قرینه‌ی ِ این همه دلتنگی و پرسش صدا می‌زنم...
پی نوشت:
قسمتی از سخنرانی آقای رائفی پور که مضمون سخنرانی استاد این مطلب بود:
عباسی شدن یعنی آماده فدا شدن،همین است که امام زمان میفرماید هرجا روضه عمویم عباس برپا باشد من در آنجا حضور دارم…مهدی فاطمه نیز میگوید عباس میخواهم...
التماس دعای فرج
